Wat ik nou vind van... ´de meisjes van mevrouw de Wit´ van Patricia Perquin?
"In de greep van loverboys"
Ik zeg het meteen maar: Ik geef dit boek géén duimpjes. Niet omdat het een slecht boek is, maar hóe kan ik nu iemands levensverhaal goed of slecht vinden? Het is zoals het is.
In dit boek beschrijft Patricia Perquin het verhaal van Anita de Wit. Moeder van Angelique, die op jonge leeftijd in handen valt van een loverboy, Mo.
Hoe hard Anita ook vecht voor haar dochter, keer op keer krijgt ze de deksel op haar neus. Is het niet de hulpverlening die ernstig tekortschiet, is het wel Angelique die weer in de praatjes van Mo trapt en er weer vandoor gaat.
Als Anita na jarenlang knokken beseft dat er gewoonweg te weinig gedaan kan worden voor de slachtoffers van Loverboys, begint ze de stichting StoploverboysNU.
In eerste instantie om bekendheid te geven aan het fenomeen loverboys en hun bizarre, gruwelijke praktijken.
Al snel weten slachtoffers en hun ouders Anita te vinden voor raad, en Anita stelt niet alleen haar hart maar ook haar huis voor hen open. Geholpen door haar familie en vrienden vangt zij meerdere meisjes op. Hun verhalen worden ook verteld in het boek; bijvoorbeeld Kelly, die in Spanje vastzit nadat ze voor haar loverboy drugs heeft moete smokkelen. En Kiki, die onder bedreiging andere meisjes heeft geronseld.
Na het lezen van het boek zat ik te googlen naar het verhaal van Kelly, en las op een forum de meest ondenkbare uitspraken: de meisjes die hierin trapten, werden naïef, dom, zelfs te lui om gewoon te werken genoemd.
Zelf heb ik gelukkig totáál geen ervaringen met loverboys, maar wél met foute mannen die op een zwak moment mooie praatjes toepassen om dingen voor elkaar te krijgen. En ondanks het zacht zeurende stemmetje in mijn achterhoofd, wílde ik misschien maar al te graag geloven dat het écht wel goed zat. En dat ik daardoor naïef was, vooruit, dat kan. Maar ik zie mijzelf toch als een redelijk intelligent, goed functionerend persoon, en tóch trapte ik erin.
Dus een onzeker tienermeisje, wat misschien al een en ander achter de rug heeft en dan iemand treft die haar verteld dat ze de moeite waard is.... wat heel geraffineerd wordt losgeweekt van haar familie en stapje voor stapje over haar grenzen heen gaat, tot het ineens te laat is om terug te gaan?
Dat heeft niets, maar dan ook niéts met dom zijn te maken. Dat laat alleen maar zien, hóe fout die lui zijn, door onzekerheid en onschuld te misbruiken voor hun gewin.
Zo af en toe is er ineens een golf van bekendheid voor het fenomeen loverboys: bijvoorbeeld toen Maria Mosterd destijds haar verhaal deed (`Echte mannen eten geen kaas`. Waar of niet waar, er was wél aandacht voor loverboys).
Maar toch denk ik dat het een onderschat probleem is en dat er véél meer gaande is dan de gemiddelde burger weet.
Daarom, ondanks dat ik géén review met waarde wilde (kon) schrijven over dit boek, wilde ik het wél onder de aandacht brengen.
En de auteur bedanken voor het onder de aandacht brengen van de verhalen van ´de meisjes van mevrouw de Wit´.
En natuurlijk mevrouw de Wit zelf, voor alles wat je doet voor deze meiden, het aan de kaak stellen van het probleem en de tekortkomingen van de hulpverlening.
Voor méér info over de stichting van Anita de Wit, klik je hier.
Reacties
Een reactie posten