Wat ik nou vind van.... 'Alleen tegen mijn vader' van Maude Julien?
'In 1936 is Louis Didier vierendertig. Dat jaar ontmoet hij een man (...) die vader is van een groot gezin, dat hij amper te eten kan geven. Louis Didier stelt de man voor zijn jongste kind, een meisje van zes, aan hem 'toe te vertrouwen'. "Het zal Jeannine aan niets ontbreken, ze zal een goede opleiding krijgen en een comfortabel leven leiden. De enige voorwaarde is dat u haar nooit meer zult zien".'
Tweeëntwintig jaar later bevalt Jeannine van hun dochter, drie jaar daarna trekken Louis en Jeannine zich terug om zich volledig te wijden aan het project waarvoor hij in 1936 de basis had gelegd; van zijn kind een übermensch maken. Dat kind is Maude.
Al vóór ik op blz 10 ben aangekomen heb ik geconstateerd; deze Louis is knettergek. Compleet gestoord.
En dat blijkt ook. Zowel Jeannine als Maude, maar ook de huisdieren worden onderworpen aan zijn bizarre denkwijze, manipulatie en 'conditionering'.
De meest vreemde dingen moet Maude ondergaan en leren, om nog veel vreemdere redenen ("stel je voor dat je moet onderduiken voor niet-verlichte geesten, dan moet je kunnen schuilen in een circus en daarom moet je een salto mortale 3 x achter elkaar kunnen maken. O ja en dat leer je maar zónder hulp of bescherming. Word je hard van.").
Het huis uit? Ja, de tuin in. Verder niet. Jarenlang niet....
Jeannine lijkt af en toe te beseffen dat haar man van het padje af is maar is van kleins af aan al onder zijn invloed en heeft daardoor ook de nodige tikken van de molen gekregen; Soms zijn haar acties nog gekker dan die van Louis.
Toch heeft Maude het haar moeder kunnen vergeven, althans, dat maak ik op aan de boodschap aan het begin van het boek: 'Voor mijn moeder, het eerste slachtoffer van de wreedaard'.
Maude begint zich aan het begin van haar tienerjaren steeds meer te beseffen dat er iets niet klopt. Dat haar vader misschien toch niet de supermens is waarvoor hij zich uitgeeft. Dat hij misschien tóch geen gedachten kan lezen en spirituele gaven heeft.
En stapje bij stapje probeert Maude haar grenzen te verleggen. Vindt ze al haar leven lang enige troost bij haar dieren, nu vlucht ze ook in boeken en daarmee in het leven van haar helden.
Dit geeft haar kleine porties moed, die soms succes hebben, maar soms ook een diep gat slaan in haar zelfvertrouwen; haar vader vragen om een knipbeurt bijvoorbeeld, is géén goed plan.
Toch is dit een boek over hoop. Over kracht. En, ondanks het gebrek eraan, over liefde.
Want Maude overwint deze ellende. Ze ontstijgt haar 'opvoeding' en de hulp van een paar mensen geven haar de moed en hoop om zich van haar ouderlijk huis los te worstelen.
Ze geeft aan haar vader te haten, maar toch ook van hem te houden, op het moment dat ze uit huis vertrekt.
Ik vond het een vreemd boek. Omdat het zó tegen allen indruist wat 'normaal' is. Omdat ik me niet kan indenken hoe je als moeder toe kan staan dat dit alles je kind wordt aangedaan. Omdat iedere keer als ik dacht; erger kan het niet, het tóch erger werd.
Ik had wat moeite met de stukken waarin Louis' redeneringen werden omschreven. Zijn opvattingen over de kerk bijvoorbeeld, de eerste keer lees ik het nog, de keren erna merk ik dat mijn aandacht daar verslapt. Zo ook bij Louis' verklaringen over bepaalde boeken.
Ik heb het boek vol ongeloof gelezen, had er niet op de kaft gestaan dat het een waargebeurd verhaal betrof, had ik het als ietwat vergezochte fictie afgedaan.
Maar deze Maude Julien heeft dit daadwerkelijk moeten doorstaan, en ik heb dan ook moeite met een beoordeling geven aan iemands levensverhaal.
De schrijfstijl vond ik niet heel bijzonder, ik heb soms echt wel moeite gehad mijn gedachten erbij te houden. Maar nogmaals, Maudes verhaal is bijzonder. En doet je maar weer eens beseffen dat, hoewel we heus allemaal wel klagen, we het éigenlijk maar goed hebben.
Je had óók Louis Didier als vader kunnen hebben....
Reacties
Een reactie posten