Wat ik nou vind van... 'Ik weet alleen mijn naam nog' van C.J. Cooke?
Lochnan krijgt een telefoontje van zijn buurvrouw. Zij vertelt hem dat zijn twee kinderen alleen thuis zijn, en zijn vrouw, Eloïse, nergens te bekennen is.
Hij haast zich naar huis, om daar inderdaad zijn zoon Max van 4 en dochter Cressida van 3 maanden, maar níet hun moeder aan te treffen.
Hij neemt contact op met Eloïses grootouders die haar een groot deel van haar leven hebben opgevoed. Zij besluiten onmiddellijk te komen, en ook de politie wordt snel ingeschakeld.
Is ze weggelopen? Ontvoerd? Waar is ze?
Op een onbewoond eilandje in de Middellandse Zee heeft een groepje schrijvers zich teruggetrokken. De 4 vinden op een dag een vrouw, die op het strand is aangespoeld.
Als zij bijkomt, blijkt zij niet meer te weten wie ze is, en waar ze vandaan komt.
Het lijkt een onmogelijke opgave om in contact te komen met het vasteland om de politie in te schakelen, en dan blijkt één van de 4 plots te weten hoe ze heet. Alsof dat nog niet vreemd genoeg is, laat een ander zich ontglippen dat ze het eiland helemaal niet meer zal verlaten.
Wat is er aan de hand?
'Ik weet alleen mijn naam nog' wordt omschreven als een psychologische thriller.
Dit geeft al een beetje weg hoe we de gebeurtenissen die voorkomen moeten zien.
Het plot kwam dan ook niet als een verrassing voor me.
Daar komt bij dat er naar mijn mening niet veel vaart in het verhaal zit.
Eigenlijk gebéurt er ook niet heel veel in het boek, dus om dan 350 blz vol te maken, tja, dan kun je er ook niet veel vaart achter zetten.
Het stuk over de babycamera's die gehackt worden, lijkt dan ook meer opvulling dan dat het iets toe voegt aan het verhaal.
Ben ik dan alleen maar negatief over dit boek?
Zeker niet! De uitwerking van de personages vind ik erg goed, niet alleen dat van Eloïse, maar ook zeker van haar grootouders (Magnus die bijvoorbeeld ineens een keuze maakt die je niet verwacht, maar die heel goed te begrijpen is en Gerda die koste wat kost in deze hele situatie de kinderen wil beschermen op de enige manier die zij ziet), en Lochlan.
Lochlan, die zo ontzettend hard een spiegel voor gehouden wordt. Lochlan, die beseft waar zijn prioriteiten lagen én moeten liggen. Lochlan, die ook gewoon een vader is die het óók niet altijd maar weet.
Maar laat ik ook Joe, Hazel, George en Sariah, het viertal op het eiland, niet vergeten.
Ieder met hun uiteenlopende, sterke eigen karakter.
Die, ondanks hun ietwat voorspelbare rol, toch erg belangrijk zijn in dit verhaal.
Een boek dus met duidelijke plus-, maar ook zeker wel minpunten. Het krijgt van mij een score van... 3 duimpjes 👍👍👍
Reacties
Een reactie posten