Wat ik nou vind van... 'Ik tel tot tien' van Linda Green?
Poeh, het zal je gebeuren.... Je bent met je dochter van 4 aan het spelen in het park, ze wil verstoppertje doen. Terwijl je tot 100 telt ('wel écht tot 100 he, mam!!') gaat je telefoon. Snel maak je een afspraak, bedenkt dat dit toch wel 100 tellen heeft geduurd, en gaat zoeken. En zoeken.. nog meer zoeken... rondvragen... roepen... maar je dochtertje vind je niet....
Als lezer vóel je de pijn die Lisa Dale moet voelen, als moeder ervaar je die tot in je kern.
Lisa geeft zichzelf de schuld, en iedere moeder zal dat herkennen.
Behalve de moeder van Matthew. Zij geeft alles en iedereen de schuld van de verstoorde relatie tussen haar en haar zoon. Vooral zijn vroegere vriendinnetje.
Lisa's dochtertje Ella is in handen van de pianolerares van haar broer, al heeft deze die link niet direct gelegd. Zij zag een door haar moeder verwaarloosd meisje dat hulp nodig had. En die hulp gaf ze dan ook graag.
Intussen beleven Lisa en haar gezin (haar man Alex, zoontje Otis en dochter Chloe) de moeilijkste dagen van hun leven.
Verschillende personen worden gezien als mogelijke verdachten, de pers die de familie op de huid zit, en de vraag of ze Ella überhaupt terugzien....
Ik kan niet veel meer van het verhaal vertellen zonder dingen weg te geven, maar raad je wel aan dit niet te lezen als je in een emotionele, hormonale of verdrietige bui bent; Iemand die haar kind verliest, op wélke manier dan ook.... dat komt binnen.
Het boek is goed geschreven, er zit een mooie spanningsopbouw in, met een onverwachts einde.
Het laat je een kijkje nemen in de gedachtegang van een verdrietige moeder.
Het is een boek over moederliefde. Over de kracht van een gezin.
Ik geef het 4,5 duim 👍👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten