Wat ik nou vind van... 'In het water' van Paula Hawkins?

"Het boek is beter dan de film", is een uitspraak die ik regelmatig gedaan heb. Want 9 van de 10 keer ís dat ook zo; in een boek kan dieper op achtergronden worden ingegaan, op beweegredenen en daarnaast kun je de personages zélf vormgeven. 

Hawkins' vórige boek, 'Het meisje in de trein' vond ik absoluut niet denderend, en toen ik enkele maanden na het lezen de film zag, dacht ik tot mijn eigen verbazing: "de film is béter dan het boek..."

Toch wilde ik deze auteur niet direct afschrijven, en ook 'In het water' vond zijn weg naar mijn boekenkast. Daar heeft het een behoorlijke tijd gestaan, en heeft het lijdzaam toe moeten zien dat er steeds andere boeken voorrang kregen. 

Vorige week gingen wij een weekendje weg, de weersvoorspellingen waren echter niet bijster goed en ik bedacht dat dat een mooie gelegenheid was om het boek een kans te geven.

Je wéét dat je een goed boek in handen hebt als je niet met enige regelmaat je laat afleiden door pingeltjes van je telefoon of door de verleidster die Netflix heet. Het boek heeft je in zijn greep en je wil maar twéé dingen: het boek uitlezen, en dat het boek niet uit is (een ieder die zo'n boek in handen heeft gehad begrijpt deze tegenstelling maar ál te goed).

En zó'n boek.... was dít niet....

Wél beter dan zijn voorganger, maar desondanks niet heel sterk.

Heb ik wel éérder schemaatjes gemaakt om de grote hoeveelheid personages in boeken uit elkaar te houden, de uitgever van dít boek zag die noodzaak zelf ook in, want dit kaartje stak tussen de bladzijdes van het boek:

….en tóch heb ik regelmatig terug moeten bladeren, omdat dingen gewoon niet bleven hangen. Als ik het boek weer eens weg had gelegd om later weer op te pakken, kon ik de laatste paar bladzijdes wel weer opnieuw gaan lezen, en daaruit bleek maar weer dat het niet vreemd was dat ik het überhaupt opzij had gelegd; mijn aandacht was duidelijk al meerdere pagina's aan het verslappen.

Het verhaal is door alle personages en gebeurtenissen in diverse tijden ook niet in een paar zinnen uit te leggen, maar in grote lijnen:

Door het dorpje Beckford loopt een rivier, waarin al zo lang als men zich herinnert vrouwen verdrinken. Heel vroeger als heksenproef, later vooral door zelfmoord.

Nel schrijft hier een boek over, heeft een fascinatie voor de rivier. Als Nel op een dag dood in diezelfde rivier wordt gevonden, komt haar zus Jules, met wie zij gebrouilleerd was, naar haar huis om Nels 15-jarige dochter Lena op te vangen. En om erachter te komen hoe Nel in de rivier terecht is gekomen.

Beckford is een dorp als uit een tv serie; iedereen weet alles van iedereen maar niemand 'weet' ervan. Bij het plaatsnaambordje hangt nog net niet het onderschrift 'waar ieder geheim publiek is'.
En door alle intriges, geheimen en affaires wordt het in zo'n dorp natuurlijk een warboel.
Politieagente Erin, die pas in het dorp is aangekomen, de eer om dit alles te ontrafelen. Gelukkig wél aan de zijde van 'Beckford's finest', inspecteur Sean Townsend.

Al met al, ik verwacht niet dat ik nog een boek van deze auteur zal aanschaffen.
Aantal duimjes? 2,5 👍👍✊