Een voor mij onbekende schrijver en een onbekende uitgeverij (Swinre), en ook het boek kende ik natuurlijk niet.
De auteur stuurde me het boek op om te recenseren, waarvoor dank.
Een boek over diverse dimensies op een tijdlijn, volgens de achterflap.
Niet direct iets waar ik warm voor loop, maar aan de andere kant ben ik wég van 'Dark Matter' van Blake Crouch en tsja.... hoeveel dimensies wil je hebben...
Dus zonder vooroordelen sloeg ik het boek open en belandde ik 5000 jaar terug in de tijd om met Hunze op jacht te gaan naar een aardvarken.
Op diezelfde locatie in het heden is archeoloog Danny de Vries op vakantie met zijn gezin. Tussen hem en zijn vrouw botert het niet zo meer, en Danny snoept daarnaast ook nog eens van twee walletjes. Dit tweede walletje heet Hellen en is Danny's assistente. Naar haar wordt regelmatig verwezen als 'de kraai': wellicht ligt het aan mij, maar die snapte ik niet helemaal.
Goed, Danny loopt met zijn hoofd tegen een hunebed aan en valt flauw. Gedurende zijn bewusteloosheid ziet hij een gezicht, dat wij aan de hand van de beschrijving kunnen toewijzen aan de eerder genoemde Hunze.
Deze is inmiddels in zíjn tijd op zoek naar zijn verdwenen vader en stuit op hetzelfde hunebed. Daar ziet hij een blauwe gloed onder vandaan komen en uiteraard triggert dat zijn nieuwsgierigheid.
Op weer een heel ander moment in de tijd volgen we een schilder met de wellicht bekend voorkomende naam Vincent van Gogh. Deze krijgt een bericht van iemand die zich de achterkleinzoon noemt van Johan Picardt, die ruim 2 eeuwen eerder dan Vincent leefde.
Wat deze man van Vincent wil en wat dit te maken heeft met Danny en Hunze?
En wie zijn toch die Huns?
Wat is er met dat hunebed gaande?
Allemaal vragen waar je antwoord op probeert te krijgen tijdens het lezen van dit boek.
Probeert? Of krijgt?
Tja, van sommige dingen vermóed ik slechts dat ik ze juist heb geïnterpreteerd, andere dingen worden wel degelijk duidelijk.
De schrijver heeft zich laten inspireren door een aantal feiten uit de geschiedenis, wat ik persoonlijk altijd erg leuk vind.
Even Googlen naar plaatjes en achterliggende verhalen, en verdwalen op het eindeloze internet.
Het verhaal leest prettig weg, met af en toe een zijspoor dat niet veel toevoegt aan het verhaal maar de personages wel wat menselijker maakt.
De auteur heeft wel een voorkeur voor bepaalde uitspraken, zo zijn er behoorlijk wat doffe dreunen, wordt er behoorlijk wat afgegniffeld en volgen er heel wat voeten elkaar, al dan niet bekleed met dierenhuid.
Desalniettemin vond ik het een leuk bedacht verhaal, waar ik aan toe wil voegen dat ik graag meer had geweten van het hoe en wat van 'het blauw'. Ik vond het wel echt jammer dat hier verder niets over werd toegelicht.
Ik geef 'De Huns' een 7, oftewel 3,5 duim: 👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten