Wat ik nou vind van... 'Het Wonderkabinet' van Brian Selznick?

630 bladzijden en toch zó uit. Hoe dan?
Ten eerste is het boek echt prachtig en nodigt het uit om door te lezen.
Ten tweede is de helft van het boek niet geschreven.
Huh?
Nou, wat ik zeg.
Het boek vertelt 2 verhalen; dat van Ben en dat van Rose.
Het verhaal van Ben is geschreven. Dat van Rose is getekend.
En hoe!?!
Prachtige potloodtekeningen zetten Rose' verhaal schitterend neer, in een bijzondere sfeer.

Bens verhaal begint na de dood van zijn moeder.
Hij vindt in haar spullen iets waardoor hij besluit op zoek te gaan naar zijn vader, die hij nooit gekend heeft.

Rose loopt thuis weg om een bekende actrice te gaan opzoeken.

Voor beiden loopt hun reis anders dan ze zich hadden voorgesteld.

Op de achterflap staat te lezen dat de paden van Ben en Rose elkaar uiteindelijk kruisen, maar hoe?

De oplettende lezer  kijker kan heel wat uit de tekeningen halen en het verloop redelijk voorspellen.

Dat maakt het boek er echter niet minder mooi op.
Het verhaal roept een beetje een 'kerstfilm-gevoel' op... en wie houdt daar nu niet van?

De verhaallijn is goed uitgewerkt, en ik ben erg onder de indruk van hoe Rose' verhaal is opgetekend.
Nergens is het onduidelijk, en de tekeningen vragen er om goed bekeken te worden.

Niet eerder heb ik een boek gelezen in deze vorm, en ik vind het zeker voor herhaling  vatbaar.

Dus voor de tweede keer vandaag geef ik een jeugdboek alle 5 de duimpjes.
Een echte aanrader! 👍👍👍👍👍