Wat ik nou vind van... 'Arend' van Stefan Brijs?

Een tijd terug las ik van deze auteur 'De engelenmaker'. Een boek dat me met een onbestemd gevoel opzadelde. Waar ik nog wel eens aan denk en dan een beetje ongemakkelijk van word. En dat betekent dat het een goed boek is, dat iets met je doet, je aan het denken zet.

Nu was het dan de beurt aan 'Arend'. Arend had nooit geboren mogen worden. En al vóór zijn geboorte was hij zich daarvan bewust. Hij doet dan ook zijn  uiterste best om deze onvermijdelijke gebeurtenis te voorkomen, maar helaas. Met een oerkreet en een teveel aan kilo's komt hij op de wereld.
Dat hij daar zelf niet blij mee is, is één ding... maar zijn moeder is er ook niet bijster gelukkig mee.... al was het in de eerste instantie alleen al omdat Arend niet het lieve kleine meisje is waarop ze zich verheugd had.

Je kent het vast wel... je bent (vrijwillig of onvrijwillig 😜) in één ruimte met een baby. De baby huilt, of kijkt je juist stilletjes aan... en je denkt: "wat zou er nu toch in dat koppie omgaan?"

In het geval van Arend weten we dat, aangezien we zijn wereld vanuit zijn perspectief bekijken.
Arend voelt zich niet op zijn plek, hij voelt dat hij bestemd is om anders te zijn dan anderen. En vooral dat hij bestemd is om te vliegen.... Bij gebrek aan beter besluit hij zich eerst maar eens te richten op lopen. Maar met zijn enorme lichaam is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Op zichzelf aangewezen, want liefde krijgt hij niet thuis, groeit Arend op van baby tot kleuter. Hij mag dan naar school, maar ook hier vindt hij niet zijn geluk. Het enige voordeel van school is de heen- en terugweg. Dan kan hij genieten van de lucht en alles wat daarin vliegt.
 Zijn fascinatie voor alles met vleugels is bijzonder groot.  Als hij daarin een bondgenoot vindt, voelt hij voor het eerst een vonkje van vriendschap en plezier. Maar gunt zijn moeder hem dit?


Er zit niet veel vaart in het boek, maar  desondanks las het als een trein. Dóórlezen wilde ik, hoewel er ook zéker momenten waren dat ik zo boos werd op Anna, dat ik het boek wél even weg wilde leggen.

Hoewel ik in het begin niet goed wist wat ik van Arend moest vinden, ik het geen leuk kind vond (en dat mezelf kwalijk nam, want het is nog een kind, hij kan er zelf weinig aan doen), veranderde dat geleidelijk. Ik kreeg vooral medelijden met Arend.
Het thema 'de dood' komt herhaaldelijk terug in het boek, voor Arend steeds dichterbij.
De manier waarop de auteur hiermee omgaat door deze ervaringen vanuit Arends beleving te beschrijven vind ik erg goed.

Wederom weet de schrijver me een onbehaaglijk gevoel te bezorgen door middel van een boek.
Wel moet ik zeggen dat ik het einde, de laatste regels althans, al halverwege het boek zag aankomen.
Maar ook; er was geen ander einde mogelijk voor dit boek denk ik.

Ik geef het boek een score van 4,5 duim👍👍👍👍✊.
Dit is zéker niet het laatste boek dat ik van Stefan Brijs lees!