Wat ik nou vind van... 'Duivelsdochter' van Antoine Verhoeven?

Geïntrigeerd door de cover en de flaptekst, wilde ik dit boek graag lezen. Via het Selfpubcafé  bestaat de mogelijkheid nieuwe boeken te lezen zonder deze aan te hoeven schaffen, en daar deed ik dus (wederom) met plezier aan mee.                                                                        
'Duivelsdochter' gaat over Brigitte, dochter in een miljonairsgezin en tweelingzus van Bernadette.       De twee zusjes hebben hun uiterlijk dan wel overeen, verder kunnen ze niet méér van elkaar verschillen. Waar Bernadette de vrolijke, 'ideale' (klein)dochter is, is Brigitte het zwarte schaap van de familie. Niet in de laatste plaats vanwege haar voorkeur voor zwarte kleding; Brigitte is een gothic-meisje.                                    
Haar oma van moeders kant maakt dit veel groter dan het is en verwijt haar onder meer dat ze een duivelsgedrocht is. Het blijft echter niet alleen bij woorden.                                    
Na een incident bij deze oma thuis, waarbij Brigittes verhaal niet geloofd wordt, vlucht ze het huis uit, naar Amsterdam. 

Een vriendinnetje van haar woont hier ook en is lid van een satanische sekte. Hier wil ze opnieuw beginnen, hier zal immers niemand gek opkijken van een gothic meisje?

Helaas brengt dit avontuur haar niet wat ze ervan hoopte; het legt wel de basis voor de jaren die erop volgen.

Het boek is geschreven vanuit Brigittes (ik)perspectief en leest alsof ze op een dag is begonnen met het schrijven van haar memoires. Af en toe begint een hoofdstuk dan ook met iets als 'Inmiddels zijn we een aantal weken verder' en soms richt ze zich tot de lezer.

Zonder iets van het verhaal zelf te willen spoileren, zijn er een aantal gebeurtenissen die zorgen voor een wending is Brigittes leven of denkwijze.

Desondanks vond ik het verhaal nergens écht spannend of ontroerend, terwijl er toch best heftige dingen in voorkomen. 

Ondanks het perspectief blijft Brigitte vrij oppervlakkig voor de lezer. Als ze haar emoties beschrijft, komt het niet gemeend over; schrijf maar eens een dagboek met al je ups en downs, maar mét het besef dat mensen het te lezen krijgen. Dan schrijf je tóch anders als wanneer het alleen voor je eigen ogen bedoeld is. Zó leest dit boek, en dat is jammer.

Brigitte komt op mij over als een jonge vrouw die zwelgt in het zelfmedelijden. 

"Nu was ik weer saaie Brigitte. Het probleemkind, het zwarte schaap, de contactgestoorde."

~

"Mijn leven sukkelde vooruit. Ik weet niet of je het zelfs nog maar leven kunt noemen;"

~

En ja, natuurlijk mag je medelijden met jezelf hebben na wat zij heeft meegemaakt. En dat dat iets met je psyche doet, lijkt me onvermijdelijk. 

Ze heeft dan ook behoorlijke problemen met o.a. haar zelfbeeld en de manier waarop ze daarmee probeert te dealen maakt de situatie niet veel beter.

Maar [SPOILER!!] zo'n enorme pleinvrees ontwikkelen dat je wekenlang niet eens bij de voordeur kan komen zonder misselijk te worden, om vervolgens wél naar een feest te gaan, te gaan shoppen, of de trein te pakken naar Amsterdam...  komt op mij niet geheel realistisch over. [SPOILER UIT]

Nu heb ik daar gelukkig geen ervaring mee, en wellicht heb ik het compleet mis, dan daarvoor mijn excuses..

Ook wanneer ze zichzelf toespreekt, gebeurt dit wat lafjes

Tijd om het boek een score toe te kennen. 

Een snelle resumé: het verhaal an sich is behoorlijk heftig, maar nergens raakt het me echt. 

Ik geeft het een score van 2,5 duim. 👍👍✊