Even terug, in mijn interview met Suzanne Peters, vroeg ik haar om een exemplaar van haar nieuwste boek 'Reken maar!' om voor een winactie te gebruiken. In haar enthousiasme beloofde ze mij 3 exemplaren: 2 voor de winactie en 1 om zelf te recenseren. Hoe leuk is dat?!
Agelopen week stond er dan ook een pakketbezorger aan de deur met een stapeltje boeken van uitgeverij Ellessy; 3 x 'Reken maar!'en 1 x 'Goed ziek' van Lia van Nuys om te recenseren. Waanzinnig bedankt hiervoor!
Suzanne vertelde in het interview al dat zij in haar feelgoodromans meestal een maatschappelijk thema verwerkte; in dit boek is dat een dwangneurose.
Jasmine heeft net haar relatie met Kevin verbroken en is toe aan een nieuwe start. Ze verhuist vanuit Amsterdam naar een niet nader genoemde plaats in de Achterhoek.
Als ze na een middagje klussen (of althans een poging daartoe) besluit kennis te gaan maken met haar nieuwe buren, is ze positief verrast. Haar buurman Quinten is geen onaantrekkelijk exemplaar, en bovendien is hij erg aardig. Dat begint goed!
Hoewel ze voornemens is het rustig aan te doen, ze is immers net pas bij Kevin weg, duurt het niet lang voor ze zichzelf uitnodigt om bij Quinten te koken.
Samen gaan ze de supermarkt in om alle ingrediënten te scoren. Hoewel Quinten zich in de supermarkt behoorlijk eigenaardig gedraagt en Jasmine daar haar vraagtekens bij zet, kiest ze ervoor zich hier niets van aan te trekken.
Het duurt niet lang voor ze op een ochtend wakker wordt in Quintens bed. Maar dan reageert hij niet zoals ze had verwacht...
Haar vriendin Elin heeft overal een uitgesproken mening over, momenteel vooral over mannen. Zij adviseert Jasmine dan ook om met Quinten te stoppen, zoals hij haar behandeld heeft...
Heeft Elin gelijk? Of moet Jasmine Quinten nog een kans geven?
Suzanne Peters heeft een roman met een extra dimensie neergezet. Want een dwangneurose; iedereen weet wel wat het is, kan zich er een voorstelling bij maken, maar hoe is het nu écht om hiermee te moeten leven? En wat doet met met je omgeving? En wat als er zich dan ook nog eens een dramatische gebeurtenis voordoet?
Haal de dwangneurose uit dit verhaal, en je hebt bijna een standaard liefdesroman. (Bijna, want de net genoemde heftige gebeurtenis is absoluut niet standaard.)
Niet dat er iets mis is met een liefdesroman, maar ík mis in dit soort boeken wel de spanning, alhoewel het écht wel prettig leest. Of, misschien beter gezegd: mákkelijk leest... persoonlijk mis ik de uitdaging in dit soort boeken, omdat je 9 van de 10 keer al weet hoe het boek gaat aflopen. Zeker als de boeken als 'feelgood' worden omschreven.
En dat is prima, want af en toe is er niets prettiger dan lekker ontspannen op de bank met zo'n boek.
En ontspannen lezen is het zeker, dit boek. Het is erg 'soepeltjes' geschreven; een fijne schrijfstijl, lekker lopende zinnen en goed gedoseerde hoofdstukken. Wel vond ik dat Jasmine erg veel met Kevin bezig was; iedere situatie werd vergeleken met hoe het met Kevin was. Het zou niet erg realistisch overkomen als ze helemaal niet meer aan hem dacht, maar i.m.o. was dit wel een beetje too much.
Achterin het boek schrijft de auteur nog dat ze research heeft gedaan naar dwangneuroses.
In het boek komt een situatie voor waarin Quinten niet denkt, maar dóet… dwárs door al zijn angsten heen. Toen ik dit las, dacht ik: 'Hoe geloofwaardig is dit?' Ik heb echt nul ervaring met dwangneuroses, dus ik wist het oprecht niet. Kan iemand in zo'n situatie zijn angsten overboord gooien, al dan niet bewust?
Nadat ik las dat Suzanne dus haar research gedaan had, besloot ik dat dit dus een mogelijkheid moest zijn, anders had zij dit vast niet zo omschreven. M.i. was het dus een goede zet om dit aan het boek toe te voegen.
Dan mijn score voor 'Reken maar!': ik geef het boek een mooie 7, oftewel 3,5 duim 👍👍👍✊
Ondanks dat liefdesromans niet zo 'mijn stijl' zijn, ben ik wel nieuwsgierig geworden naar ander werk van Suzanne Peters, met name de manier waarop zij diverse de thema's in haar boeken aan de orde stelt, en wélke dat dan zijn.
Reacties
Een reactie posten