Wat ik nou vind van... 'Honderd uur nacht' van Anna Woltz?

"Met z'n vieren beginnen we aan onze tocht naar het licht. Een paar dagen geleden kenden we elkaar nog niet. En nu horen we bij elkaar."

Bérgen boeken. Op zowel mijn wishlist als op mijn 'nog te lezen'-stapel. En toen zag ik weer eens een boek waarvan ik dacht: 'Ja, maar die moet ik toch écht hebben!' Dit boek dus.

En heb ik daar spijt van gehad? Geen seconde!
Wat een prachtig boek vind ik dit!

Emilia de Wit, dochter van een schooldirecteur, 14 jaar oud, is weggelopen omdat haar vader iets onvergevelijks heeft gedaan. Het internet staat er vol van en ze wil maar één ding: weg.
Ze vertrekt. Niet naar de buurvrouw of een vriendin, nee, Emilia vertrekt naar New York. Onder het mom 'je doet het goed of je doet het niet'.

6000 km verder komt ze aan in de stad van haar dromen. En dan? Dan hoort ze dat er een orkaan op de stad afraast; Sandy.

Samen met haar nieuw verworven New Yorkse  vrienden moet ze zorgen dat ze niet alleen de orkaan, maar ook de onwerkelijke dagen erna overleeft.  Zonder stromend water, electra enz.
En hoe lang kan ze haar ouders blijven negeren?

Anna Woltz heeft een waanzinnige schrijfstijl, mooie zinnen die nergens wollig of overdreven aandoen maar wél  zorgen dat het verhaal van Emilia iets bijzonders krijgt.

Prachtig in hun eenvoud.

Goede dialogen, personages die je raken en die ieder een eigen verhaal hebben.

Ik zou er nog veel meer over willen vertellen, maar ben bang dat ik dit fantastische boek alleen maar teniet doe.

Ga dit boek lezen. Echt.
5 duimpjes 👍👍👍👍👍



Reacties