Wat ik nou vind van... 'Wie is er nu stoer!' van Niesje Huizing-Faber?

Allereerst; Het is ONTZETTEND belangrijk dat pesten onder de aandacht wordt gebracht.
Jaarlijks is er bij de NPO een anti-pestweek, en ieder initiatief rondom dit thema juich ik van harte toe. Alleen daarvoor dus al 5 duimpjes.👍👍👍👍👍

Toen ik dan ook de mogelijkheid kreeg om dit boek te lezen en recenseren, heb ik daar volmondig 'JA' opgezegd.

Vandaag kreeg ik dan het boek binnen en ik begon er direct aan.

Het boek staat vol verhalen van mensen die zelf gepest zijn in hun jeugd. Sommigen vertellen het in dichtvorm, andere verhalen zijn vanuit een 'ik'-perspectief geschreven en weer andere vanuit de 3e persoon. Bij een aantal verhalen heeft de auteur, Niesje Huizing, nog een reactie gezet.

Al deze mensen zijn door een vreselijke periode gegaan, welke bij een aantal zodanig sporen heeft nagelaten, dat zij daar in hun volwassen leven nog last van hebben.
Kinderen zijn ontzettend hard tegen elkaar, en maken elkaars leven soms bijzonder moeilijk.
Weten ze wat voor gevolgen hun gedrag kan hebben? Lang niet altijd. Daarom is voorlichting hierover op scholen zo ontzettend belangrijk. En niet alleen voor de leerlingen, ook het onderwijzend personeel moet structureel geconfronteerd worden met manieren om hier op de juiste manier mee om te gaan.

De mensen die hier hun ervaringen hebben geschreven, zijn geen auteurs. Dat is niet erg, ieder zijn vak. Wat ik echter wél miste, was iemand die hen enige begeleiding gaf in het vertellen van hun verhaal.  Niet dat dat verhaal aangepast moet worden, integendeel, maar enige hulp in het op papier zetten ervan was geen overbodige luxe geweest, zodat sommige stukken wat logischer leesbaar waren.
Ook vroeg ik me af of er geen redacteur is geweest die het geheel even heeft nagelopen.
Want hoe vervelend ik het ook vind om te zeggen, dit zó belangrijke boek kwam door de schrijfstijl en taalkundige fouten wat amateuristisch over. En dat is zonde!
Om even een voorbeeld te noemen; 3000 verzuimuren binnen één schooljaar... dat lijkt me iets aan de hoge kant... als een schooljaar (NL, HAVO) 1040 uren bevat.

Desondanks vind ik dat de auteur een goede zet heeft gedaan door dit boek op de markt te zetten. En wanneer zij besluit om nog eens een soortgelijk boek te realiseren, steun ik dat van harte. Echter wel met deze kanttekeningen.

Ik geef het boek verder géén score. Dat heeft niets te maken met wat ik er van vind, maar ik geef waargebeurde verhalen nooit een score, aangezien ik vind dat ik iemands ervaringen geen score kán toekennen. Die zijn nu eenmaal wat ze zijn.