Wat ik nou vind van...'Mij zie je niet' van Loes den Hollander?

Een paar weken terug deed ik via Beauty&Books Magazine mee aan een actie waarbij allerlei boeken te winnen waren. En ik won dit exemplaar van 'Mij zie je niet', hartstikke leuk natuurlijk!

De nieuwste van Loes den Hollander, ik was super nieuwsgierig!

Het verhaal volgt 2 vrouwen: de 'ik'-figuur, wiens identiteit lang verborgen blijft. Zij is haar dochter Amal verloren toen zij op haar 13e zelfmoord pleegde.  Amal werd gepest op school. Haar moeder neemt het het onderwijzend personeel kwalijk en besluit wraak te nemen. Op docenten. Laat er nu nét een docente in het dorp komen wonen...

En deze docente is de andere vrouw die we volgen, Jeantine. Wegens omstandigheden is ze momenteel niet aan het werk. Samen met haar man Jerome gaat ze door een lastige periode. En hun agressieve buurman maakt de situatie er niet beter op.
Deze lijkt vastbesloten Jeantine en Jerome weg te pesten en maakt het steeds bonter.

In het boek wordt veel gebruik gemaakt van flashbacks. En soms is het even omschakelen omdat deze ook gewoon in de tegenwoordige tijd zijn geschreven.
Verder lezen we ook passages uit het dagboek van Amal, deze zijn wel duidelijk van de rest van de tekst te onderscheiden omdat ze cursief zijn gedrukt.

De schrijfster wist me lang op het verkeerde been te zetten, alhoewel ik ergens wel vermoedens had dat 'mijn' verdachte wellicht iets te voor de hand liggend was.

De uiteindelijk finale van het boek vond ik wel erg snel gaan. Waar ik een 15 blz voor het einde nog dacht "O wauw, het einde nadert en we zitten nu op een héél spannend punt EN WAT NU?" zijn die laatste 15 blz dan wel een beetje een anticlimax.
Die hadden wat mij betreft nog wel wat meer uitgewerkt mogen zijn.

En dan rijst na het lezen de vraag, heb je als lezer begrip voor de 'ik'-figuur?
Ik kan me er gelukkig geen voorstelling van maken wat een pijn het moet doen om je kind te verliezen, zeker op zo'n manier.
Dat het je boos maakt, waanzinnig boos.... ja dat snap ik wel.
Dat je wraak wil? Ook nog wel.
Dat je daarvoor bijna een willekeurig iemand uitkiest? Nee. Daar kan ik met m'n pet niet bij.

Maar daardoor wordt de zoektocht naar de identiteit van het 'ik'-personage wel moeilijker én dus spannender, dus voor het boek is het een prima gegeven.

Tijd om het boek een score toe te kennen. Ik kom uit op 3,5 duim! 👍👍👍✊