Dit recensie-exemplaar heb ik ontvangen van uitgeverij Personalia, waarvoor dank.
Ik wilde dit boek erg graag lezen en recenseren, omdat ik jaren terug het boek 'Verziekt' las van Julie Gregory. Dat boek heeft erg veel indruk op me gemaakt destijds. Dat Nina in haar boek tevens naar dit boek verwijst, was dan ook een bijzonder detail.
Eerder las ik ook over dit onderwerp 'Goed ziek' van Lia Nuys.
Nina's moeder lijdt aan het Münchhausen by Proxy-syndroom; zij heeft een ziekelijke behoefte aan aandacht, die ze opeist door niet alleen te dóen alsof haar dochter ziek is, maar haar ook daadwerkelijk ziek te máken. Tegelijkertijd geeft zij Nina de schuld van alles wat er gebeurt.
Zo moet Nina bij ieder doktersbezoek vooral laten merken ziek te zijn en pijn te hebben, ook al heeft ze nergens last van.
Maar als ze alleen thuis zijn, verwijt haar moeder dat ze doet alsof, want 'zelfs als ze Nina klappen geeft en haar haren uittrekt, schreeuwt ze niet van de pijn'.
Nina snapt er niets van, ze dúrft niet te schreeuwen! Bovendien is ze zo gedrogeerd en psychisch mishandeld, dat ze dissocieert.
Al van kleins af aan wordt Nina op deze manier mishandeld, en het gaat van kwaad tot erger. Haar vader verwijt haar vooral dat ze haar moeder zo teleurstelt en haar zusje Eva? Nina weet zeker dat Eva het haar kwalijk neemt dat ze zoveel aandacht opeist en de sfeer in huis zo verpest is.
Nina wordt zó ziek gemaakt dat zij op een gegeven moment niet meer kán lopen; haar spieren zijn te verzwakt.
Eigenlijk kan ze alleen nog maar liggen, en zelfs dat doet pijn.
Nina wil niet meer en als haar moeder haar vertelt dat ze een spierziekte heeft waar ze binnenkort aan zal overlijden, ziet Nina dat bijna als een verlossing.
Het verbaast haar dan ook dat de arts in het ziekenhuis haar vertelt dat ze weer beter wordt!
In het ziekenhuis zijn er belletjes gaan rinkelen, en Nina is uit huis geplaatst; ze zal ruim een jaar in het ziekenhuis verblijven om op te knappen en aan te sterken. Wanneer ze sterk genoeg is geeft ze aan het contact met haar ouders te willen verbreken.
Met hulp van diverse zorgverleners en nieuwe vrienden, begint Nina's nieuwe leven.
Maar heeft ze het verleden al voldoende verwerkt om daadwerkelijk een nieuwe start te maken? Staat ze stevig genoeg in haar schoenen?
Poeh, wat een heftig verhaal dit. Het boek is volledig geschreven vanuit Nina's perspectief, in de 'ik-vorm' dus.
Wat ik heel knap gedaan vind, is dat ze haar emoties en bevindingen omschrijft zoals ze ze destijds op díe betreffende leeftijd ondervond. Een kind van 8 ziet de dingen natuurlijk heel anders dan een kind van 14.
Vooral de tegenstrijdige verlangens van Nina's moeder ten opzichte van haar dochter, wat heb ik me er kwaad over gemaakt!
En wat heb ik me verbaasd over het toneelspel van haar moeder tijdens doktersbezoeken, waarbij Nina, doodsbang voor haar non-verbale waarschuwingen, zich zo ziek voor moest doen. Dat niemand het doorzag?!
Deze vrouw moet een fantastisch actrice geweest zijn!
En dit laatste is denk ik ook meteen de reden dat het vaak (te) lang duurt voordat doorzien wordt dat dit speelt; degenen die het MBP-syndroom hebben, zijn meesters in het doen alsof, en de slachtoffers zijn weerloos en bang.
Ik kan me voorstellen dat hulpverleners dan ook niet direct denken aan MBP, wanneer een moeder (vader, oma etc) met een kind met onverklaarbare klachten komt. Maar het is daarom dus wél belangrijk dat er bekendheid aan gegeven wordt.
Het op tijd ontdekken van dit soort gevallen kan levens redden en zowel lichamelijke als psychische littekens voorkomen.
Kortom, een boek over een ontzettend dapper meisje, dat ondanks alle ellende is opgegroeid tot een dappere vrouw.
Nina, mócht je dit lezen: Ik hoop dat je gezond bent, dat de band met je zus goed is en blijft en dat je van het leven geniet.
Meer over MPBS: https://www.stombp.nl/
Ik wilde dit boek erg graag lezen en recenseren, omdat ik jaren terug het boek 'Verziekt' las van Julie Gregory. Dat boek heeft erg veel indruk op me gemaakt destijds. Dat Nina in haar boek tevens naar dit boek verwijst, was dan ook een bijzonder detail.
Eerder las ik ook over dit onderwerp 'Goed ziek' van Lia Nuys.
Nina's moeder lijdt aan het Münchhausen by Proxy-syndroom; zij heeft een ziekelijke behoefte aan aandacht, die ze opeist door niet alleen te dóen alsof haar dochter ziek is, maar haar ook daadwerkelijk ziek te máken. Tegelijkertijd geeft zij Nina de schuld van alles wat er gebeurt.
Zo moet Nina bij ieder doktersbezoek vooral laten merken ziek te zijn en pijn te hebben, ook al heeft ze nergens last van.
Maar als ze alleen thuis zijn, verwijt haar moeder dat ze doet alsof, want 'zelfs als ze Nina klappen geeft en haar haren uittrekt, schreeuwt ze niet van de pijn'.
Nina snapt er niets van, ze dúrft niet te schreeuwen! Bovendien is ze zo gedrogeerd en psychisch mishandeld, dat ze dissocieert.
Al van kleins af aan wordt Nina op deze manier mishandeld, en het gaat van kwaad tot erger. Haar vader verwijt haar vooral dat ze haar moeder zo teleurstelt en haar zusje Eva? Nina weet zeker dat Eva het haar kwalijk neemt dat ze zoveel aandacht opeist en de sfeer in huis zo verpest is.
Nina wordt zó ziek gemaakt dat zij op een gegeven moment niet meer kán lopen; haar spieren zijn te verzwakt.
Eigenlijk kan ze alleen nog maar liggen, en zelfs dat doet pijn.
Nina wil niet meer en als haar moeder haar vertelt dat ze een spierziekte heeft waar ze binnenkort aan zal overlijden, ziet Nina dat bijna als een verlossing.
Het verbaast haar dan ook dat de arts in het ziekenhuis haar vertelt dat ze weer beter wordt!
In het ziekenhuis zijn er belletjes gaan rinkelen, en Nina is uit huis geplaatst; ze zal ruim een jaar in het ziekenhuis verblijven om op te knappen en aan te sterken. Wanneer ze sterk genoeg is geeft ze aan het contact met haar ouders te willen verbreken.
Met hulp van diverse zorgverleners en nieuwe vrienden, begint Nina's nieuwe leven.
Maar heeft ze het verleden al voldoende verwerkt om daadwerkelijk een nieuwe start te maken? Staat ze stevig genoeg in haar schoenen?
Poeh, wat een heftig verhaal dit. Het boek is volledig geschreven vanuit Nina's perspectief, in de 'ik-vorm' dus.
Wat ik heel knap gedaan vind, is dat ze haar emoties en bevindingen omschrijft zoals ze ze destijds op díe betreffende leeftijd ondervond. Een kind van 8 ziet de dingen natuurlijk heel anders dan een kind van 14.
Vooral de tegenstrijdige verlangens van Nina's moeder ten opzichte van haar dochter, wat heb ik me er kwaad over gemaakt!
En wat heb ik me verbaasd over het toneelspel van haar moeder tijdens doktersbezoeken, waarbij Nina, doodsbang voor haar non-verbale waarschuwingen, zich zo ziek voor moest doen. Dat niemand het doorzag?!
Deze vrouw moet een fantastisch actrice geweest zijn!
En dit laatste is denk ik ook meteen de reden dat het vaak (te) lang duurt voordat doorzien wordt dat dit speelt; degenen die het MBP-syndroom hebben, zijn meesters in het doen alsof, en de slachtoffers zijn weerloos en bang.
Ik kan me voorstellen dat hulpverleners dan ook niet direct denken aan MBP, wanneer een moeder (vader, oma etc) met een kind met onverklaarbare klachten komt. Maar het is daarom dus wél belangrijk dat er bekendheid aan gegeven wordt.
Het op tijd ontdekken van dit soort gevallen kan levens redden en zowel lichamelijke als psychische littekens voorkomen.
Kortom, een boek over een ontzettend dapper meisje, dat ondanks alle ellende is opgegroeid tot een dappere vrouw.
Nina, mócht je dit lezen: Ik hoop dat je gezond bent, dat de band met je zus goed is en blijft en dat je van het leven geniet.
Meer over MPBS: https://www.stombp.nl/
Reacties
Een reactie posten