Op de cover een foto van de auteur zelf als klein meisje.
Het boek is verdeeld in 2 stukken; de eerste helft is geschreven door Heidi Marks, die haar verhaal vertelt; vanaf haar 4e werd zij misbruikt door een buurjongen die een aantal jaar ouder was dan zij.
Vanaf haar 10e ongeveer kwam daar het misbruik bij door een dorpsgenoot, die nóg weer een paar jaar ouder was.
Nergens voelt ze zich veilig, daarnaast is ze enorm onzeker en bang, omdat beide daders haar emotioneel ook bespelen; zo zou haar familie haar stout vinden, als ze erachter kwamen, en haar wegdoen. Ze had immers nog een jonger zusje, dus waarom zouden ze háár willen houden?
Ook als ze ouder wordt, en uiteindelijk het dorp verlaat, laat het misbruik nog diepe sporen achter en beïnvloedt het haar leven.
Het is een relaas geworden van haar 4e tot haar 50e ongeveer.
Heidi vertelt haar verhaal met enige afstand; waarschijnlijk is dat haar manier om met de hele geschiedenis om te gaan? Ondanks dat het in het 'ik-perspectief' is geschreven, lijkt het of ze iemand anders' verhaal vertelt.
Een behoorlijk heftig verhaal, dat zeker.
Het 2e deel is geschreven door Susanne Will, journaliste. Susanne benadert het hele verhaal als buitenstaander en laat diverse mensen aan het woord; slachtoffers, familie van zowel slachtoffers als daders, dorpsgenoten, 'de kerk' en de politiek. Ook vertelt zij over de media-aandacht en de rechtszaak.
Dit 2e deel leest dan ook als een documentaire, met als afsluiting een interview met Linda L. Hartley, de psychologe van Heidi.
Eschenau is een dorp in Oostenrijk met ongeveer 190 inwoners. In zo'n kleine gemeenschap, waar iedereen elkaar kent en met het 'samen moet rooien', slaat een verhaal als dat van Heidi in als een bom. Helemaal omdat zij niet het enige slachtoffer blijkt. Ondanks dat 'haar zaak' al verjaard is, doet zij toch aangifte, vooral om te voorkomen dat er nog meer kinderen slachtoffer worden van het als jarenlang doorgaande misbruik.
Dat lang niet iedereen dit haar in dank afneemt, is imo al vreemd genoeg; dat vervolgens de slachtoffers tot daders worden gemaakt, is gewoonweg onbegrijpelijk.
Het boek gaat dan ook niet alleen over Heidi, het gaat over het dorp Eschenau en al haar inwoners, inclusief hen die het dorp hebben verlaten.
Hoe de acties van 2 mannen het leven van een compleet dorp hebben aangetast.
Zoals al vaker gezegd, vind ik dat ik aan waargebeurde verhalen geen oordeel kan hangen in de vorm van duimpjes, aangezien ik niet vind dat ik het recht heb een oordeel over iemands leven te hebben.
Wel kan ik zeggen dat het een boek waarbij je vol ongeloof naar de gemeenschap Eschanau kijkt, en veel bewondering voor (o.a.) Heidi Marks krijgt.
Reacties
Een reactie posten