Als voormalig paardenmeisje (zo één die er jarenlang haar werk van gemaakt heeft), kun je natuurlijk niet om zo'n titel als dit heen.
Dat ik het mocht recenseren, was dan ook een feestje!
De auteur is tevens een van de belangrijkste personen uit het boek. Zij schreef het boek namelijk over haar dochter. Mia Farnwood is een pseudoniem, in het boek noemt ze zichzelf Laura, wat vermoedelijk ook niet haar echte naam is, aangezien ze aangeeft ook haar dochters naam te hebben veranderd in het boek.
Deze dochter heeft in dit verhaal de naam Shari.
Shari is een hooggevoelig meisje, en een rasechte paardengek. Al een hele tijd helpt ze op een fijne stal met de verzorging van een aantal paarden, en mag ze daar pony Oliver rijden. Ze wordt eigenlijk al wat te groot om Oliver te rijden, maar helpt alsnog graag de staleigenaresse Marian.
Als Marian een dag een nieuw paard op stal heeft, de merrie Blanche, heeft deze direct een bijzonder plekje bij Shari. Ze voelt een enorme klik met het dier, hoewel deze erg angstig en daardoor pittig in de omgang is.
Zoals Mia het beschrijft, vindt Blanche rust bij Shari en begrijpen deze 2 gevoelige zielen elkaar.
Met ups en downs leert het tweetal elkaar beter kennen, met als basis de diepe band die ze hebben.
Ook moeder Laura voelt al snel dat deze merrie iets speciaals heeft, hoewel zij nog wel eens wat bange momentjes kan hebben als Blanche (uit angst) wat onberekenbaars doet.
Shari ziet echter een mooie toekomst voor hen beiden in de sport voor zich, met wederzijds begrip, vertrouwen en liefde.
Dan wordt Shari echter ziek; ze kan steeds minder tijd bij Blanche doorbrengen, omdat ze constant moe is en haar lijf pijn doet. De oorzaak blijft een tijd lang onbekend, maar uiteindelijk wordt er dan een diagnose gesteld. Daarmee komt ook het besef, dat ze nog niet zomaar 1,2,3 weer beter is.
Wat nu? Blanche verdient ook aandacht en heeft haar beweging nodig.
Een paard onderhouden kost nu eenmaal behoorlijk wat geld, en als je er dan niets mee kunt? Rationeel gezien is verkopen de beste optie, maar emotioneel gezien? Helemaal voor een hooggevoelig meisje als Shari, die zó'n enorm hechte band met haar paard heeft?
Mia schreef het boek duidelijk vanuit de positie als moeder; de liefde voor haar dochter spat van het papier af.
Het is dan ook een lief verhaal geworden, een eerbetoon aan het paard dat nodig was op hun pad.
Blanche had Shari nodig, en Shari had Blanche nodig.
Ook merk je dat ze in sommige situaties wat partijdig opgesteld is ("Team Shari"), wat niet meer dan logisch is aangezien ze het vanuit háár visie schrijft en erg betrokken is bij de situatie.
Voor niet-paardenmensen is het boek prima te volgen, aangezien er niet onnodig met termen gegooid wordt die voor een leek volslagen onbegrijpelijk zijn, voor wél paardenmensen komt daardoor het soms wat simpel over, hoewel absoluut niet vervelend. Het zorgt eerder voor een vertederd glimlachje.
Wat me wel opviel, was dat Mia veel gebruik maakt van perspectiefwissels. Hoewel alles vanuit de 3e persoon geschreven is, is het wel duidelijk dat het ene stuk vanuit Shari's beleving wordt geschreven, en het andere uit dat van Laura of van Blanche.
Omdat daartussen vaak geen lege regels staan, en er van 'zij' wordt gesproken, levert dat wel eens verwarring op. Je beseft al snel wélke 'zij' er bedoeld wordt, maar hier had wat meer duidelijkheid in mogen worden gebracht.
Ook de zinsbouw is niet overal sterk, wat zo'n zelfde soort situatie oplevert. Voor een evt. 2e druk, of een vervolg, zou het daarom misschien goed zijn om er nog een redactierondje op los te laten.
Want een vervolg zou er zomaar van kunnen komen, getuige Mia's woorden in het interview dat ik eerder met haar had.
Mia heeft Shari erg goed neergezet, je kunt je prima inbeelden wat voor meisje het is. Haar gedachten en gevoelens zijn te begrijpen, hoewel misschien niet iedere 'nuchtere Hollander' iets kan met het feit dat Shari voelt dat ze kan communiceren met Blanche, en haar gedachten begrijpt.
Zo ook beschrijft Mia regelmatig hoe Blanche zich voelt en wat het paard denkt. Ik persoonlijk denk wel dat dit hier en daar nogal 'vermenselijkt' is, maar snap héél goed dat je dat al snel doet bij een dier waar je van houdt en dat je goed kent.
Het verhaal is verder goed opgebouwd, kent een prettige traagheid waar nodig, maar op de momenten dat de ontwikkelingen zich wat te rap voordeden, gaat het tempo van het verhaal mee omhoog.
Dit heeft Mia erg goed gedaan, want je ervaart hierdoor erg goed in wat voor emotie de hoofdpersonen zitten.
Tsja, tijd voor een score!
De plussen en minnen tegen elkaar afgewogen, kom ik op een prima score van 4 duimpjes👍👍👍👍.
Ik ben benieuwd naar een eventueel vervolg in Japan (?) en ik denk dat Mia zich al schrijvende meer ontwikkelt als auteur. Knap gedaan!
Reacties
Een reactie posten