Van te voren verwachtte ik dat Emma in deel 2 haar ervaringen zou schrijven van de behandelingen ná haar 'paazvakantie', maar dat bleek niet helemaal juist.
Emma belandt wederom op de paaz, en krijgt een nieuwe diagnose.
Dáár zat ze niet op te wachten!
Ze voelt zich namelijk niet ziek of suïcidaal, ze wilde alleen 200 pillen slikken zodat haar depressie eindelijk eens afgelopen zou zijn!
Tijdens deze opname loopt ze wat oude bekenden tegen het lijf, maar ook krijgt ze te maken met nieuwe gezichten, nieuwe regels en een gebouw dat gesloopt gaat worden.
Gelukkig kan ze terugvallen op Sergei en heeft ze haar familie nog, die er voor haar is als ze opgenomen wordt... o shit! Weten ze dat eigenlijk wel?
"De lucht snaakt bitter en teleurgesteld, een beklemmende massa die woordeloos tussen ons in hangt tot hij langzaam oplost in een bang verdriet. 'Mag ik dan nooit meer gelukkig zijn?' "
Wat een ontroerend boek wederom.
Emma krijgt het één en ander voor haar kiezen, en ondanks de hulp die haar wordt aangeboden, zal ze er zélf doorheen moeten.
En dat beseft ze steeds meer.
Ze vergeet echter nog wel eens dat ze desondanks best hulp mag vragen, aan mag geven hoe ze zich voelt, en dat mensen haar echt niet alleen als last zien.
" 'Je bent depressief en voelt je als een last voor de mensen om je heen. Dat lijkt logisch en zwart-wit. Maar dat betekent niet dat alles zwart is.(...)
Net als bij een schaakbord; de ene helft van het bord is wit. (...)
Jij staat nu jammer genoeg op zwart, en dat is ontzettend vervelend, maar probeer toch om je heen te kijken. Te kijken of er ook andere kanten zitten aan de dingen die je nu door de depressie gelooft. Want hoe gek het ook klinkt, als je op zwart staat, dan zijn alle vlakjes om je heen wit.' "
Ontzettend goed verwoord beschrijft Myrthe van der Meer het leven van een
Deel 1 vond ik nét iets beter, maar met een score van 4,5 duim staat ook 'UP' stevig in z'n schoenen! 👍👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten