Wat ik nou vind van... 'De jongen bij de moefti' van Filip Plompen?


  • Een moefti is een hoge wetsgeleerde in de islamitische wetgeving. Hij heeft het door sommigen als bindend ervaren gezag om juridische uitspraken te doen in de vorm van fatwa's. Moefti's vormen een belangrijke link tussen de theorie en de praktijk van de wetgeving. (Wikipedia)
Ik kreeg dit boek toegestuurd door de auteur, waarvoor dank.

Via de achterflap kom ik aan de weet dat dit boek over een negenjarige jongen gaat, die een aanslag overleeft. Hoe actueel wil je het hebben? 

Deze jongen heet Hannes, vernoemd naar zijn moeder Hanne, die gestorven is tijdens de bevalling.
Zijn vader Olivier probeert zowel vader als moeder te zijn voor hem.

Als ze samen getuige zijn van en terroristische aanslag, zet dat niet alleen Olivier aan het denken, ook Hannes heeft vragen en moet het gebeuren verwerken.

Als Olivier terugdenkt aan de mooie tijd die hij met zijn opa had in Spanje, besluit hij daar samen met Hannes heen te reizen.

Eenmaal in Spanje is er tijd voor mooie tochten en goede gesprekken. En misschien is het zelfs wel tijd voor méér dan Olivier kon vermoeden.

" 'Waarom kunnen ze dan niet gewoon die (Islamitische) staat oprichten zonder andere mensen daarvoor te doden? Er moet toch wel ergens een plek op aarde zijn waar ze naartoe kunnen?'  De moefti glimlachte. Was de wereld maar zo eenvoudig als de logica van een negenjarige. Het zou veel leed besparen." 
 
Niet een boek dat je, wanneer je het uit hebt, direct uit je hoofd zet. Het is namelijk geen luchtig boekje, maar probeert je aan het denken te zetten.
Over de manier waarop we met aanslagen om (kunnen) gaan. Over verschillende geloven, en wat mensen uit naam van die geloven doen.
Over verdriet, over onmacht. En over familie.

Af en toe komt het wat belerend over; tijdens de gesprekken tussen Staf en Olivier wordt duidelijk getracht 'de juiste richting' aan te geven. Nu ben ik het zeker niet oneens met hen, maar de sturing is niet heel subtiel.

De gesprekken tussen Olivier en Hannes; Hannes is negen. En hij voert behoorlijk volwassen gesprekken met zijn vader. Tuurlijk, het ene kind is het andere niet, en als je iets heftigs hebt meegemaakt geloof ik direct dat dit iets met je doet en dat je over zaken gaat nadenken.
En ik ben me er ook zeker van bewust dat Vlamingen vaak vele malen beter zijn in taal dan Nederlanders (de auteur en zijn hoofdpersonen zijn Vlaams), maar dan nóg vond ik de toon van de gesprekken niet bij zijn leeftijd passen. 
Maar wellicht komt dat ook doordat zijn vader met hem praat als was Hannes een volwassene, en de gespreksonderwerpen behoorlijk pittig zijn.

Dan de moefti, die uit de titel. Ik had werkelijk nog nooit van een moefti gehoord, dus ik was blij met de uitleg. Hoewel zijn rol niet veel pagina's bestrijkt, is het wel een belangrijke rol. Zijn woorden geven Olivier en Hannes wellicht niet dé antwoorden, maar brengen hen wel een nieuw perspectief.

En dan de score; Ik moest er even goed over nadenken wat ik van dit boek vond. Het is niet te plaatsen in een bepaald hokje als 'thriller' of 'roman'.
Het is een actueel verhaal, dat zeker aandacht verdient. Ik geef het 3,5 duim 👍👍👍✊ 





 

Reacties