Nu las ik een heel ander soort boek, een jeugdboek, over een jongen die een opa heeft met Alzheimer. Ook hij doet er alles aan om hem te laten herinneren, en ook deze jongen, Cosmo, ontdekt dat tijd niet altijd doet wat je verwacht.
Cosmo woont bij zijn opa en oma in, zijn broer is overleden en zijn moeder is daarna vertrokken.
Hij en opa Kevin zijn 2 handen op één buik en hebben hun gote hobby, paarden, gemeen.
Als de Alzheimer steeds erger wordt en er sprake van is dat opa naar een verzorgingshuis moet, geeft hij Cosmo een sleutel. Hij laat Cosmo beloven naar de poort van Blackbrick te gaan, waar hij op hem zal wachten.
Hoewel Cosmo vermoedt dat opa behoorlijk in de war is, komt hij zijn belofte na. Tot zijn verbazing past de sleutel op de oude poort. Eenmaal binnen komt hij inderdaad zijn opa tegen... als 16-jarige jongen.
Vastbesloten begint Cosmo alles op te schrijven, om, eenmaal terug in zijn eigen tijd, opa te kunnen helpen herinneren.
Maar wat nu als blijkt dat de geschiedenis niet helemaal loopt zoals verwacht? Cosmo beseft dat een verkeerde gebeurtenis hém in de toekomst kan uitwissen.
Hij is gedwongen om langer te blijven dan voorzien, met als voordeel dat de band tussen hem en zijn (jonge) opa alleen maar sterker wordt.
Wat een lief boek! Hoewel Cosmo behoorlijk wat ellende te verduren heeft gehad, is het een jongen met het hart op de juiste plek en is hij niet verbitterd.
De liefde voor zijn opa spat van de bladzijdes af.
Eénmaal door de poort van Blackbrick is het verhaal op zich wat voorspelbaar, maar de fijne manier van schrijven en het verhaal van Maggie maken dit wel weer goed.
Ik heb het landgoed Blackbrick opgevat als metafoor voor de herinneringen, het brein van opa Kevin.
Of dit ook echt zo bedoeld is, durf ik niet te zeggen, maar imo is dit wel kloppend.
Het einde van het boek is ook weinig verrassend, maar klopt gewoon met het verhaal. Dit boekje hóeft ook niet spannend of onvoorspelbaar te zijn... het is al móói!
4 duimpjes!👍👍👍👍
Reacties
Een reactie posten