Na het lezen van 'Cilka's keuze' kón ik eigenlijk niet anders dan dit boek ook lezen.
In dat boek komen namelijk Lale en Gita, de hoofdpersonages uit 'De tattoeëerder van Auschwitz', ook voor en ik wilde erg graag hun verhaal kennen.
Lale, een Slowaakse, Joodse man wordt naar Auschwitz gedeporteerd.
Hij moet daar aan het werk als tattoeëerder; alle nieuwe gevangenen krijgen een nummer op hun arm getatoeëerd.
Op een dag krijgt hij een meisje onder zijn naald dat zijn aandacht trekt. Hij wordt verliefd en ook Gita is onder de indruk van hem.
Dwars door alle ellende, pijn, verdriet en geweld heen bloeit hun liefde op, en daarmee een reden om hoop te houden.
Want Lale blijft het zeggen: op een dag zullen ze hier weg zijn en kunnen ze samen zijn waar en wanneer ze maar willen.
Meerdere keren lijkt hun verhaal echter aan een vervroegd eind te komen, helemaal wanneer beiden het kamp verlaten en niet weten waar de ander zich bevindt.
Maar Lales woorden hebben een voorspellende waarde gehad.
Hiermee geef ik geen spoilers weg, want bovenstaande is in andere bewoordingen ook op de achterflap van het boek te vinden.
"Er landt iets lichts op Lales hoofd en hij kijkt op. De schoorstenen van het dichtstbijzijnde crematorium braken as uit. Hij begint te trillen en laat het blokje met de naald vallen.
Leon ziet hem wankelen en ondersteunt hem bezorgd. 'Lale, wat is er? Wat is er aan de hand?'
Lales schreeuw wordt verstikt door een snik. 'Stelletje klootzakken, stelletje ongelooflijke klóótzakken!'
Leon grijpt Lales arm vast en probeert hem ertoe te bewegen zich te beheersen, maar Mengele kijkt al hun kant op en komt naar hen toe gelopen." (Blz 233)
Schokkend, dat is dit verhaal van Lale. En van Gita, Cilka, Dana en alle duizenden anderen die in Auschwitz of één van de andere kampen hebben gezeten.
Want natuurlijk weet je wel dat dit gebeurd is, we hebben allemaal geschiedenislessen gehad, maar door zo'n persoonlijk verhaal als dit maak je het ineens van veel dichterbij mee. Wanneer het dan ook nog eens zo goed geschreven is dat je de angst, het verdriet en de stille hoop meevoelt, kan het niet anders dan dat zo'n verhaal je raakt.
De schrijfstijl van Heather Morris is niet helemaal gelijk in beide boeken, dit was wat kinderlijker in taalgebruik. In hoeverre je dit soort onderwerpen kinderlijk kunt omschrijven, misschien is 'eenvoudiger' een betere omschrijving?
Het boek wordt afgesloten met een gesprekje tussen de auteur en Lale, gevolgd door een nawoord van Gary, de zoon van Lale.
Mooie toevoeging zijn de foto's van Gita en Lale.
👍👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten