Een YA, staat er op de kaft. Maar allemensen, ik als NSYA (Not So Young Adult) vond dit een heftig boek hoor!
Jess is haar moeder verloren bij een auto-ongeluk, waarbij ze zelf ook gewond is geraakt: haar been zal nooit meer het oude worden.
Nu heeft de staat besloten dat ze bij haar vader moet gaan wonen, zonder wie ze is opgegroeid. Als hij dan op het zo ongeveer meest verlaten stukje aarde in Canada blijkt te wonen, is haar enthousiasme al helemaal ver te zoeken.
Toch lijken de twee langzaam aan elkaar te wennen. Tot Jess er ineens alleen voor komt te staan. De enige die ze heeft is Bo, een grote hond.
Met een handjevol spullen moet ze zien te overleven in de wildernis, met de wetenschap dat de winter eraan zit te komen. En met één doel voor ogen: wraak.
Poeh hé, wat een verhaal. In het begin pakte het boek me niet heel erg, ik legde het makkelijk weg en zat niet erg in het verhaal.
Daarna komt er een periode waarin Jess moet proberen de wildernis te overleven. Een periode die wat veel tijd in het boek in beslag neemt, die misschien een tikkeltje langdradig is, maar die nodig is om haar groei en haar mindset te begrijpen.
En dan komt het moment dat ze beseft: 'Ik ga dit niet overleven.'
Dat is zó ontzettend goed geschreven dat je gek genoeg als lezer een rust over je heen krijgt. Een voldongen feit.
En dat is tevens het moment dat het boek zich ineens van 3 duimpjes ontwikkelt tot 5.
Want WAUW, wat zijn de gebeurtenissen daarna ontzettend goed op papier gezet.
Met een verhoogde hartslag en waterige oogjes heb ik het boek uiteindelijk dichtgeslagen, en daarmee kom ik dan ook tot een eindscore van 4,5 duim.
👍👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten