Ergens gedurende de jaren 80, oudejaarsavond.
Sjaak laat zijn blik vallen op knappe roodharige dame, Janine.
Via via komt hij er achter waar hij haar kan vinden en start een charme- offensief. Immers, wie kan hém weerstaan? Knap, charmant, intelligent en beter dan ieder ander. Zo ziet hij dit zelf althans.
Hij krijgt het voor elkaar dat Janine en hij een relatie krijgen en zij ziet een prachtige toekomst voor hen samen met een schare kinderen.
Zijn minder prettige trekjes bedekt ze met de mantel der liefde.
Vanaf het moment dat ze trouwen, laat Sjaak echter alle maskers vallen en ontpopt zich in een sadistische, psychopatische klootzak.
Janine heeft geen leven meer bij hem, het huwelijk is een reeks mishandelingen, verkrachtingen en vernederingen.
En dan blijkt dat ze zwanger is. Waar ze voor zichzelf niet meer vecht, is dit voor haar kind anders.
Ze krijgt het voor elkaar samen met de kleine Jack te vluchten.
Sjaak kan dit niet uitstaan en besluit er alles aan te doen om zijn gezin weer terug te krijgen.
Mijn hemel, wat een verhaal. Een ijzingwekkend relaas over een totaal ontwrichte man, die zichzelf boven alles en iedereen zet, opgewonden raakt van de pijn en wanhoop van zijn vrouw en ook nog eens zijn hand niet omdraait voor geweld jegens haar en zijn kind.
Geschreven vanuit zijn visie is het werkelijk te bizar voor woorden wat er in zijn hoofd rondgaat.
Ik werd er echt naar van, van alles wat hij bedenkt en uitvoert.
Aan het eind van het verhaal blijkt hij nog één manier te hebben bedacht om weer samen te komen met Janine, en doet hij in een lange brief (handgeschreven) nog eens zijn versie van alles uit de doeken.
Deze brief, icm het dankwoord van de schrijfster van het boek, deed me vermoeden dat dit verhaal wel eens géén fictie kon zijn.
En dat blijkt ook inderdaad... het hele verhaal is schokkend genoeg waar gebeurd.
Dit maakte dat ik anders naar het boek ging kijken. Was het wél fictie geweest, dan had ik gevonden dat de reeks mishandelingen too much geweest was, maar met de wetenschap dat dit niet verzonnen is, stonden mijn nekharen overeind.
Ik geef uit principe geen duimpjes voor waargebeurde verhalen, hoe kan ik immers oordelen over iemands geschiedenis? Die is nu eenmaal wat het is, ongeacht wat ik daarvan vind.
Desalniettemin kan ik natuurlijk wel een mening hebben over het boek.
Als je als lezer misselijk wordt van hetgeen je leest en woest bent op de dader van deze gruwelijkheden, dan is het verhaal goed op papier gezet.
Bovendien vond ik het erg knap dat de auteur het boek heeft geschreven vanuit het perspectief van deze Sjaak, hoe heeft ze zich in hemelsnaam kunnen inleven in zijn gedachten?
Zo blijkt maar weer eens dat fictie het soms niet haalt bij de horror van de realiteit.
Reacties
Een reactie posten