'Geluk was geen toestand en ook niet iets materieels.
Geluk was 's avonds op een lege snelweg met een betoverend meisje
onder een volmaakte sterrenhemel naar de kust rijden.
Geluk sloot vooruitlopende gedachten uit, manifesteerde zich alleen in het hier en nu,
en was daarom zo moeilijk te bevatten en al helemaal niet te bewaren.
Maar op dat moment voelde ik het zo overduidelijk als nooit eerder in mijn leven.'
(p.310)
Dit boek kreeg ik van Harper Collins Holland toegestuurd om te recenseren, waarvoor dank.
Waarschuwing: Wil je géén tranen laten om een boek, laat dit boek dan liggen.
Pak het niet op.
Want gegarandeerd dat je waterige oogjes krijgt.
Hoofdpersoon in het boek is Adam, de ik-figuur.
Adam rijdt in een 'kankerkoets'; hij is taxichauffeur voor kankerpatienten naar (en terug van) hun behandelingen in het ziekenhuis.
Hij ziet dagelijks ernstig zieke mensen, hoort hun leed en hun verhalen aan en doet zijn best een manier te vinden om dit alles zich niet allemaal persoonlijk aan te trekken.
Omdat zijn ouders zijn overleden toen hij nog hel klein was, woont Adam al bijna zijn hele leven bij de vrouw die hem grootbracht: zijn oma Olga.
Als Adam op een dag een nieuwe patiente moet vervoeren, stappen er twee jonge vrouwen zijn taxi in. Jessi en haar beste vriendin Vero.
Al snel beseft Adam dat het hem niet lukt om zich Jessi's verhaal níet aan te trekken.
Er is direct een klik en Adam wordt verliefd. Maar in hoeverre is er sprake van een toekomst voor hen, aangezien Jessi's tijd nog maar beperkt is?
'In het leven, begreep ik nu, kwam het slechts aan op momenten, kwam het erop aan ze bewust waar te nemen
en ervan te genieten, de vluchtigheid van een ogenblik te vangen
en het niet verloren te laten gaan in de maalstroom van de tijd,
die alles tot een diffuse brij maakte waarin geluk en ongeluk hun scherpte, hun smaak verloren.'
(p. 307)
Kanker, niet het luchtigste onderwerp, zullen we maar zeggen.
Is dit boek dan zwaarmoedig en deprimerend? Juist niet!!
Het is een vrolijk boek, een boek met humor, een boek over dromen najagen, over beseffen wat geluk is, een boek over léven i.p.v overleven.
De personages zijn écht, met hun buien en angsten, met boosheid en verdriet, met liefde.
De schrijfstijl in dit boek vond ik érg prettig; luchtig en humoristisch op de juiste momenten, ontzettend mooie zinnen in gedachtengangen en omschrijvingen, en klein en intiem waar nodig.
Ik werd echt wel even geraakt door dit boek en zijn inspirerende boodschap.
Ik geef er dan graag een mooie score voor: 5 duimpjes, dik verdiend!👍👍👍👍👍
'Niet hoop, maar kanker sterft het laatst.
Ik zal tot mijn laatste ademtocht, tot de allerlaatste gedachte blijven hopen,
en dan sterf ik samen met die hoop, niet zonder.
En ik stel me voor hoe die klotetumor in mijn lichaam in paniek raakt,
omdat hij eindelijk begrijpt dat hij de hele tijd bezig is geweest de tak waarop hij zit af te zagen.
Maar dan is het voor hem te laat, en hij sterft in paniek en angst,
Maar dan is het voor hem te laat, en hij sterft in paniek en angst,
en er is dan niets meer voor hem, geen vers bloed uit mijn hart, geen lucht uit mijn longen.
Hij sterft. Na mij. Alleen - en echt zonder hoop.'
(p. 88)
Reacties
Een reactie posten