In de thrillers die ik graag lees, komen soms de verschrikkelijkste moorden voor en bewandelen zieke geesten de pagina's. Zonder problemen lees ik deze boeken en ik slaap er geen minuut minder door.
Maar de échte zieke geesten zijn diegenen, die niet uit iemands fantasie komen. Diegenen die écht bestaan, en onder de radar blijven, behalve bij hun slachtoffer.
Diegenen die Marijo papa en Piet noemt, bijvoorbeeld...
Dit boek kon ik echt niet in één ruk uitlezen. Niet omdat het een slecht boek was, maar het bevatte té veel slechtheid om in één keer te kunnen behappen.
Lineke vertelt Marijo's waargebeurde verhaal, een verhaal waarin eenzaamheid en pijn de belangrijkste factoren zijn.
Want mijn hemel, wat moet het met je doen als je op je 9e je broer moet vertellen wat voor smerigs je vader met je uitspookt? En dat je broer dan niet denkt:'Wat een klootzak!', maar 'Wat een goed idee!'
Als je moeder stelselmatig de andere kant op kijkt?
Als je als een stuk goedkoop vlees behandeld wordt?
Wat een walgelijk iets, om een kind zo te gebruiken en manipuleren.
Het boek vertelt over Marijo's jeugd van haar 9e tot haar 18e en er zijn maar weinig lichtpuntjes voor dit meisje.
Inmiddels is Marijo al lang en breed volwassen en heeft ze met behulp van Lineke Breukel haar mensonterende verhaal op papier weten te zetten.
Zoals gewoonlijk geef ik geen duimpjes voor iemands levensverhaal, hoe kan ik daar immers over oordelen?
Wel kan ik zeggen dat ik het een enorm aangrijpend boek vind, hopelijk is het een eyeopener voor anderen waardoor zij misschien naar buiten durven te treden met hun verhaal.
Reacties
Een reactie posten