Na de eerste twee delen, mocht ik nu dan ook het derde en laatste deel van de droom-trilogie lezen voor het Selfpubcafe.
In dit deel worden Mila, Mathis en hun vrienden nog éénmaal op de proef gesteld. Lukt het hen om de wereld te redden van de Yua? Wanneer het de Yua namelijk lukt om uit de droomwereld te breken en in de realiteit te komen, is het gedaan met de mensheid.
De groep heeft het nog moeilijk met het verlies van hun vriend Ewan, maar heeft geen tijd om te treuren.
Een mysterieuze helper vertelt hen dat ze op de proef gesteld gaan worden, dat ze hun zwaktes onder ogen moeten komen.
Gezamenlijk moeten ze toezien hoe ieder van hen voor een opgave wordt gesteld, variërend van 'Wie is de Mol' achtige opdrachten (kies ik voor de groep of voor mezelf) tot het onder ogen komen van demonen uit het verleden.
Eén van hen krijgt echter te horen dat het ultieme offer gebracht zal moeten worden....
In het begin moest ik weer even inkomen, en met als in de voorgaande delen vond ik de dromen in dromen, realiteit door dromen, dromen die realiteit in een droom bleken en droomdoden die nogmaals gedood konden worden in een droom om daarmee echt dood te gaan, maar misschien toch ook niet.... eeuh... too much. Te verwarrend, te onduidelijk.
En wederom besloot ik daar maar overheen te lezen. En dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn van een boek!
Gelukkig werd het in de tweede helft wat overzichtelijker en kwam ik er wat beter doorheen.
Maar dan krijgen we te maken met zwevende eethoeken, teleportaties, uit de kluiten gewassen honden en draken.
En een kitten.
Ik blijf erbij dat ik het gevoel heb dat de schrijfster een eindeloze fantasie heeft en ál haar ideeën in dit verhaal kwijt wilde. Zo is de kitten misschien heel schattig, maar voegt an sich weinig toe aan het verhaal. De reuzehond idem (behalve dat schattige dan).
'Kill your darlings', zeggen ze toch wel eens?
Deze hele trilogie had, naar mijn bescheiden mening, beter tot zijn recht gekomen in één boek, waar heel veel in geschrapt is.
Want het verhaal is echt wel ok, maar het is allemaal te veel van het goede.
Het enthousiasme van de schrijfster sijpelt van de pagina's af en het voelt als een jonge hond die in een Småland ballenbak is gegooid.
Maar die pup zou beter tot zijn recht komen in een iets meer gecontroleerde omgeving.
Inmiddels sta ik ook voor het volgende boek van de schrijfster op de lijst voor een blogtour, en ik hoop dat ik omver geblazen word door dat boek. Want zo'n enthousiasme zou ik graag een hoge score toekennen.
Voor 'Avondster' blijf ik echter steken op 2,5 duim 👍👍✊
Reacties
Een reactie posten