Tranen met tuiten zeg! Bedoeld als YA, ik las ergens voor de leeftijd van 12-15 jaar, maar dit boek heeft me oprecht geraakt. De tranen biggelden over mijn wangen, wát een mooi verhaal.
Daan, 17 en Nadia, 15 komen elkaar op een ongelukkig moment in hun leven tegen. In het ziekenhuis. Nadia is daar na een poging tot zelfdoding en Daan omdat hij na een optreden met zijn band Connected onderuit ging. 'Te veel gezopen' dachten zijn vrienden. Maar Daan had helemaal niet gedronken.
Daan blijkt een hersentumor te hebben.
Waar Nadia worstelt met haar leven, staat dat van Daan compleet op z'n kop.
Kan hij weer beter worden? Wat zijn de vooruitzichten? Hij wil koste wat kost zijn eindexamen doen en op een festival spelen met zijn band.
Nadia ploetert om de dag door te komen, maar na hun ontmoeting durft ze een heel klein beetje licht toe te laten in haar duisternis.
"Een heel zacht vlindervleugeltje strijkt langs de binnenkant van mijn buik bij deze gedachte."
En terwijl hun vriendschap groeit, gaat Nadia steeds meer van het leven genieten.
Daan heeft het intussen zwaar door de kanker en de behandeling daarvan.
De twee worden verliefd, maar hebben ieder hun redenen om de ander niet te dichtbij te laten komen.
De hoofdstukken worden beurten vanuit het perspectief van Daan en Nadia verteld.
Aan het begin zijn Nadia's bladzijden donkerder van kleur dan die van Daan, zodat dat verschil (naast de hoofdletter D of N bovenaan het hoofdstuk) duidelijk is. Maar geleidelijk verandert dit, Nadia's bladzijden worden steeds lichter, die van Daan steeds donkerder.
Wat ontzettend mooi, subtiel is dit gedaan.
Er wordt niets mooier of romantischer voorgedaan dan het is.
'Kanker is kut.' En zo is het.
En niet alleen kanker. Want ook Nadia heeft haar redenen voor wat ze deed.
Vrienden, familie, warmte, liefde... de dingen die niet alleen het leven draagzaam maken. Ook de dood.
Een dikke 5 duimpjes. Waanzinnig mooi.👍👍👍👍👍
Reacties
Een reactie posten