'Niet elke gave is een zegen'
Dit boek was echt compléét anders dan ik me had voorgesteld op basis van de cover en flaptekst.
Ik verwachtte een boek over een meisje met gaven (kun je me toch niet kwalijk nemen?), maar dat deze gaven ervoor zorgden dat zij in gevaar kwam. Dat zij haar gaven verborgen moest houden voor de wereld. Dat zij toch opgepakt zou worden en dat ze dan door middel van haar gaven zou weten te ontsnappen. Zoiets. Een beetje donkerder wellicht dan ik hier vertel, want er wordt gesuggereerd dat liefhebbers van Stephen King en The Walking Dead dit zullen waarderen. Maar die vrolijk gekleurde cover ziet er dan weer wat vriendelijk uit.
Nou ik zat dus helemaal mis.
Want we hebben het inderdaad over een sort-of-zombie-apocalypse en tere zieltjes met beelddenkend vermogen zullen dit wellicht liever overslaan🥴
Want Melanie, 10 jaar, zit opgesloten. Iedere dag wordt ze uit haar cel gehaald en vastgebonden in een rolstoel naar een klaslokaal gereden voor lessen. Niet alleen zij, nog een heel aantal kinderen ondergaat ditzelfde lot.
En zo nu en dan worden er kinderen uit de les gehaald, die vervolgens niet meer terug komen. Melanie kan alleen maar raden wat er met hen gebeurt.
Ze is idolaat van één van haar leerkrachten, juf Justineau en de affectie is wederzijds.
Als op een dag Melanie niet in de klas verschijnt, vreest Justineau het ergste en spurt ze naar het laboratorium waar Melanie op tafel ligt.
Tegelijkertijd breekt de hel buiten los.
Niet veel later is het tweetal, samen met 3 andere medewerkers opgejaagd wild en moeten ze er alles aan doen om niet ten prooi te vallen aan de hongers.
Één van die medewerkers is dr. Caldwell, die als levensdoel heeft het hoe en waarom van de hongers op te sporen. Ze gooit graag met medische (?) termen, en dat vond ik wel vervelend. Ik snapte daar namelijk geen hout van. Ik heb maar gewoon geaccepteerd wat ze zei zonder het te snappen (wiskundelessen all over again) in de hoop dat ik het plot evensgoed zou begrijpen.
Gelukkig was dat wel het geval (in tegenstelling tot mijn wiskundelessen).
Het is een duister boek, een boek zonder pauzeknop en waar de emoties switchen tussen empathie en aanhankelijkheid naar woede en doodsangst.
Ik geef het een score van 3,5 duimpjes 👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten