Wat ik nou vind van... 'Een soort vonk' van Elke McNicoll?

 


Haaien en heksen. Voor de één nachtmerriemateriaal (en hee,  het ís vandaag Halloween!), voor Addie echter niet. Zij is er super geïnteresseerd in.

En als Addie zich ergens voor interesseert, gaat ze er vól voor.

Addie heeft autisme. Of zoals ze zelf zegt: ze hééft geen autisme, ze ís autistisch. Addies belevingswereld is daardoor anders dan die van andere mensen. En dat zorgt nog wel eens voor onbegrip. Op school ging dat eigenlijk wel goed, tot ze een andere juf kregen en er van alles veranderde. Gelukkig leert ze dan Audrey kennen.

Tijdens een schoolproject hoort Addie dat er in hun dorp vroeger veel heksen werden vervolgd en bestraft. Dit grijpt Addie enorm aan, tot onbegrip van veel mensen. En ze besluit dat ze iets wil doen voor al deze vrouwen die, omdat ze misschien een beetje anders waren, destijds gedood werden.

Een mooi boek over een autistisch meisje. Haar gedachten en gevoelens worden fijn verwoord, iets waar ze zélf misschien moeite mee gehad zou hebben. De schrijfster heeft dit knap gedaan!

Het verhaal over de heksen ligt prima op één lijn met Addies eigen verhaal, waardoor de lezer (ook de jongere lezer waar het boek voor geschreven is), de parallel prima kan trekken.

Het gevoel van onmacht over onrecht, maar tóch de moed hebben om er iets tegen te doen & accepteren dat iedereen anders is, maar gelijk behandeld dient te worden. 2 prachtige thema's in dit mooie jeugdboek.

4 duimpjes! 👍👍👍👍


Reacties