Allereerst wil ik Harper Collins bedanken voor het recensie-exemplaar.
In Niemands Kind vertelt Ingrid von Oelhafen het verhaal van haar jeugd.
Ze is geboren in 1941 en groeit op in een welgesteld Duits gezin. Een hechte band heeft ze echter niet echt et de rest van het gezin, ze woont geregeld periodes elders.
Ze ontdekt dat ze niet de biologische dochter is van het echtpaar dat zij altijd als gaat ouders heeft gezien.
Op volwassen leeftijd gaat zij op zoek naar haar afkomst, haar biologische ouders.
Ze komt erachter dat zij als baby deel heet uitgemaakt van Project Lebensborn; een idee van Heinrich Himmler, waarbij kinderen van niet Duitse afkomst geselecteerd werden op 'raciale waarde': wanneer zij hier voldoende aan voldeden, werden zij bij hun ouders weggehaald en bij Duitse gezinnen ondergebracht om ook in de toekomst de voorraad van 'goed bloed' te behouden en versterken.
Een verschrikkelijk gegeven waar de meeste mensen zich (hopelijk) geen voorstelling van kunnen maken.
De setting van dit verhaal, de tijdsgeest en wat eraan vooraf ging, de periode waarin Ingrid opgroeide, heeft allemaal betrekking tot haar verhaal.
Het is dan ook niet gek dat dit boek daar een goed beeld van wil geven. Maar persoonlijk vond ik de opsomming van deze feiten overkomen alsof ik terug in de schoolbanken was en een geschiedenisboek voorgeschoteld kreeg.
Het kostte me erg veel moeite om door te lezen, het boek opnieuw op te pakken. Ondanks dat Ingrids persoonlijke verhaal me oprecht interesseerde. Helaas, dit boek was het voor mij echt niet.
2 duimpjes 👍👍
Reacties
Een reactie posten