Allereerst wil ik Harper Collins bedanken voor het recensie-exemplaar.
'De dagen met Fortunat' heeft een heerlijk vrolijke, kleurige cover, die eigenlijk het tegenovergestelde is van het bestaan van hoofdpersoon Joaquin; een visser met een keurloos, uitzichtloos bestaan: hij vangt nooit iets, is vervreemd van zijn gezin en in zijn dorp, dat in de greep is van een streng regime, is het dor en heeft de bevolking honger.
Het is gesitueerd in een verzonnen(?) dorp in Zuid-Amerika, of althans: zo komt het op mij over.
Op een dag vangt Joaquin dan tóch iets in zijn netten, maar géén vis: het blijkt een jongen te zijn. Joaquin bedenkt onmiddellijk dat dit een keerpunt in zijn leven moet zijn, dat deze jongen zijn buitenechtelijke zoon moet zijn en hem geluk en voorspoed zal gaan brengen.
Hij neemt hem mee naar huis, maar zijn gezin wil niets van Fortunat, zoals hij de jongen noemt, hebben. En dat steken ze niet onder stoelen of banken.
Joaquin wil de jongen voor zichzelf houden, maar het duurt niet lang voor hij hem ongewild tóch met de rest van net dorp moet delen. Fortunat wordt gezien als leraar, profeet, degene die vrijheid brengt. Maar is dat ook zo?
De tekst op de achterflap, de cover, het boek sprak me enorm aan en ik was er erg nieuwsgierig naar.
Helaas kon het niet aan mijn verwachtingen voldoen. Gedurende het hele boek had ik het idee dat Fortunat, Joaquin en het dorp metaforen waren, en ik kon niet plaatsen waar deze voor stonden. Daarbij maakte de auteur binnen haar schrijven ook veel gebruik van metaforen. I.m.o iets té veel, waardoor het geheel niet bijzonder prettig leesbaar is. Maar wat mij het meest stoorde was toch qel het gevoel dat ik ergens de bedoeling van het boek miste, het gewoonweg niet snapte.
Ik dénk dat de boodschap van het boek is dat iedereen zélf verantwoordelijk is voor zijn/haar geluk, dat je niet moet gaan wachten tot het lot/een profeet/vulmaarietsin dit op je pad brengt. En daar kan ik alleen maar achter staan.
De score die ik dit boek geef? 2 duimpjes 👍👍
Reacties
Een reactie posten