Allereerst dank aan de auteur voor het toesturen van dit recensie-exemplaar!
Dit boek heeft 2 hoofdpersonages: de 83-jarige Sofie, die in verzorgingstehuis Elsahof woont, en de 16-jarige Alex, die daar een taakstraf uitzit in verband met een inbraak waar hij aan heeft meegewerkt.
Beiden hebben ze zo hun geheimen, hun gedachtes die ze liever niet willen delen.
Als Sofie een telefoontje krijgt van de dochter van haar overleden zus, haar nichtje dus, komt er weer van alles bij haar naar boven. Ze besluit een bezoek te brengen aan een plek vol herinneringen, nu ze daar nog bij kan voor de Parkinson die herinneringen nog verder vertroebelt. Omdat ze weet dat het personeel van Elsahof hier niet mee akkoord gaat, vertrekt ze in het geniep.
Alex, die koffie en thee serveert en een zwak heeft voor de eigenzinnige Sofie, ontdekt dat ze is verdwenen. Hij besluit haar achterna te gaan. Omdat er anders misschien wel iets met haar gebeurt, houdt hij zichzelf voor. Maar intussen is het misschien ook een vlucht voor zichzelf en zijn eigen situatie.
Kan hij Sofie vinden? Wat brengt deze vlucht hen beiden?
In het begin vond ik het boek wat warrig geschreven. De zinsopbouw vond ik niet helemaal lekker en alle gedachten van zowel Alex als Sofie wat veel en langdradig. Maar vanf het moment dat zij elkaar ontmoeten in Elsahof en er wat meer verhaal in plaats van alleen gedachten ontstaat, wordt dit direct beter.
Je kunt voor beide personen begrip opbrengen, al zijn hun keuzes misschien niet direct de jouwe. Maar ook voor de bijpersonen, zoals Alex' moeder en ook Sofies nichtje. Zo heeft een ieder zijn of haar redenen voor de beslissingen die hij of zij neemt. En net als in het echte leven; vaak hebben die niet alleen gevolgen voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Ook beslissingen die lang geleden genomen zijn kunnen nog jaren later effect hebben.
Ooit leerde ik op school dat het verschil tussen lectuur en literatuur de ontwikkeling van de personages is; waar de personages in lectuur oppervlakkig blijven, maken ze in de literatuur een verandering door.
In dat opzicht mag dit boek literatuur genoemd worden; met name Alex komt zichzelf behoorlijk tegen en komt tot een behoorlijk zelfinzicht, waar hij dan óók nog iets mee doet. Knap, voor een rasechte 16-jarige puber!
Goed, tijd voor de score; ik moest er dus even inkomen maar daarna kon ik het boek toch behoorlijk waarderen. Ik kom op een 3,5 duim! 👍👍👍✊
Reacties
Een reactie posten